شکر سفید این روزها برای خودش برو و بیایی دارد. دست روی هر چیزی بگذارید، می تواند حاوی این محصول تصفیه شده باشد اما همین که وارد بدن شود، کارهایی می کند که تمام شیرینی اش را از بین می برد. لطفا ۲ تصویر را جلوی چشم تان بیاورید: مادربزرگ تان را به خاطر بیاورید که وقت های بیکاری اش یکی از کله قندها را می گرفت و شروع می کرد به خردکردن آن. همین طوری که برای قندان قند تهیه می کرد، قصه هایی هم از قدیم ها و اینکه مردم سالم تر بودند، می گفت. شما هم با خوشحالی به قصه ها گوش می دادید و به دانه های خردشده قند نگاه می کردید که چقدر حرفه ای ریز ریز می شدند.

تصویر بعدی که امروزی تر هم هست، یک جعبه پر از شکلات است که از طرف دوستی دریافت کرده اید. قطعا این جعبه برای نشان دادن محبت بوده است، نه چیز دیگری. خیلی هم خوشحال شده اید و به طرز عجیبی برای خوردن آنها نقشه می کشید، جعبه را باز می کنید و... خب! همین جا دست نگه دارید! تصاویر زیبایی بودند نه؟ بله. اما اگر بخواهید از این تصاویر عبور کنید و برسید سر صحنه خوردن چای به همراه قند یا باز کردن یواشکی جعبه شکلات و جشن یک نفره گرفتن کار خراب می شود. می خواهم از اصطلاح فاجعه استفاده کنم. فاجعه ای که همین الان هم احتمالا با یک گردش ۳۵درجه سر به سمت راست و چپ در اطراف مان دیده می شود: شکر سفید و محصولاتی که با آن تهیه شده اند. مادربزرگ تان حق داشت. قدیم ها آدم ها سالم تر بودند.

و در ادامه بخوانید . . .

 در ادامه مطلب بخوانید . . .